MAP : SKY EXITS FILMS PRODUCTION BANGKOK THAILAND: 2016

ท่านมุ้ย เพลงสรรเสริญพระบารมี จารึกประวัติศาสตร์ 22ต.ค.59

เพลงสรรเสริญพระบารมี จารึกประวัติศาสตร์กึกก้องท้องสนามหลวง(รวมกลางวันกลางคืน) 22ต.ค.59"พสกนิกรไทยรวมใจ ร้องเพลงสรรเสริญพระบารมี " โดยทีมข่าวสำนักข่าวไทยได้รวบรวมประมวลภาพ ประชาชนคนไทยจำนวนนับแสนคน รวมใจกันเดินทางมาร่วมร้องเพลงสรรเสริญพระบารมีครั้งประวัติศาสตร์ ณ ท้องสนามหลวง ( 22 ต.ค.59) เพื่อแสดงความอาลัยแด่พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ด้วยสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดมิได้
ภาพประกอบโดย สำนักข่าวไทย ทรท ท้านมุ้ย(ภาพนิ่งจากโดรน)
ติดตาม สำนักข่าวไทย อสมท (ช่อง 9MCOT HD เลข 30 | โมเดิร์นไนน์ทีวี) Thai News Agency MCOT

#อ่านเหอะนะ #โคตรดีเลย. ยาวแต่โคตรมีประโยชน์

โปรดสละเวลา อ่านสักนิด
เพื่อ ตัวคุณ เอง ...

ข้อคิดดีๆน่าแบ่งปัน

หวังอวิ๋นเป็นพนักงานสาวที่สวยมาก เธอทำงานเกือบสามปีแล้ว เพื่อนพนักงานคนอื่นที่เข้าทำงานที่บริษัทหลังเธอ ต่างก็ทยอยได้โอกาสเลื่อนตำแหน่ง แต่เธอยังอยู่ในตำแหน่งเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ในใจเธอจึงรู้สึกอึดอัดบอกไม่ถูก...

ในที่สุดวันหนึ่ง เธอจึงยอมเสี่ยงการถูกเลิกจ้าง เข้าไปหาเจ้าของบริษัทเพื่อถามสาเหตุ...
“เถ้าแก่คะ ฉันเคยมาสาย กลับก่อนหรือทำผิดระเบียบบริษัทหรือไม่?”

@ เถ้าแก่ตอบโดยไม่คิดว่า “ไม่เคย”

“งั้นบริษัทมีอคติกับฉันใช่ไหม?” @เถ้าแก่ชะงักไปนิดนึง แล้วพูดว่า “ไม่มีแน่นอน”

“แล้วทำไมคนที่ประสบการณ์น้อยกว่าฉันจึงได้รับการเลื่อนตำแหน่ง แต่ฉันกลับอยู่ในตำแหน่งเดิมไม่เปลี่ยนแปลง”

เถ้าแก่อึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างยิ้มๆว่า “เรื่องของเธอเดี๋ยวไว้ค่อยคุยกัน ตอนนี้พอดีฉันมีเรื่องด่วน งั้นเธอลองช่วยฉันจัดการเรื่องนี้ได้ไหม?”
........

เถ้าแก่บอกว่า “มีลูกค้ารายหนึ่งกำลังจะมาที่บริษัทเพื่อเยี่ยมชมสินค้า เธอไปติดต่อกับพวกเขานะ ถามว่าจะมาเมื่อไร”

“นี่เป็นหน้าที่ที่สำคัญมาก” ก่อนออกไป หวังอวิ๋นไม่ลืมที่จะพูดกับตัวเอง

ผ่านไปสิบห้านาที เธอกลับมาที่ห้องทำงานของเถ้าแก่

“ติดต่อได้ไหม?” เถ้าแก่ถาม

“ติดต่อได้แล้วค่ะ พวกเขาบอกว่าอาจจะมาอาทิตย์หน้า”

“แล้วอาทิตย์หน้าวันที่เท่าไร?”
เถ้าแก่ถาม

“อันนี้ฉันไม่ได้ถาม”

“แล้วพวกเขาจะมากันกี่คน”

“อ้าว ท่านไม่ได้บอกให้ฉันถามเรื่องนี้นี่คะ”

“แล้วพวกเขามารถไฟหรือเครื่องบิน?”

“เรื่องนี้ท่านก็ไม่ได้บอกให้ฉันถามนี่คะ”

เถ้าแก่ไม่พูดอะไรอีก เขาโทรศัพท์เรียกจางอี๋เข้ามา...

จางอี๋ทำงานที่บริษัทหลังเธอหนึ่งปี ตอนนี้เป็นผู้รับผิดชอบของแผนกหนึ่ง จางอี๋ได้รับการมอบหมายหน้าที่เหมือนกับที่เมื่อครู่ที่เธอได้รับ สักพักหนึ่ง จางอี๋ก็กลับมา

“เป็นอย่างนี้ค่ะ............”

จางอี๋ตอบ “พวกเขาจะนั่งเครื่องบินเที่ยวบ่ายสามโมงของวันศุกร์หน้ามาค่ะ คาดว่าจะมาถึงตอนค่ำหกโมง พวกเขาจะมากันห้าคน นำทีมโดยผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อชื่อคุณหวัง ฉันได้บอกพวกเขาแล้วว่า บริษัทของเราจะส่งคนไปรับพวกเขาที่สนามบิน”

“นอกจากนั้น พวกเขาวางแผนที่จะมาเยี่ยมชมบริษัทสองวัน ส่วนรายละเอียดเมื่อมาถึงแล้วทั้งสองฝ่ายค่อยปรึกษากัน และเพื่อให้สะดวกกับการทำงาน ฉันเสนอให้พวกเขาพักที่ International Hotel ที่อยู่ใกล้ๆบริษัท ถ้าท่านเห็นด้วย พรุ่งนี้ฉันจะจองเรื่องห้องพักไว้ล่วงหน้า”

“ยังมีค่ะ พยากรณ์อากาศบอกว่าอาทิตย์หน้าจะมีฝนตก ฉันจะคงการติดต่อกับพวกเขาตลอดเวลา ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลง ฉันจะรายงานท่านทันที”

หวังอวิ๋นที่ดูอยู่ข้างๆรู้สึกอายจนหน้าแดง เดินออกจากห้องทำงานไปโดย ไม่พูดอะไรอีก

คืนนั้น เธอได้รับ message จากเถ้าแก่ดังนี้

-------------------------------
หวังอวิ๋น ไม่ว่าเธอจะทำงานที่ไหน ขอให้จดจำกฎทองเหล่านี้เอาไว้

1 : งานจะไม่เลี้ยงดูคนที่ว่าง ทีมงานจะไม่เลี้ยงดูคนที่ขี้เกียจ

2 : การเข้าทำงานใดก็ตาม ก่อนอื่นอย่าได้นึกแต่ว่าจะได้รายได้ ให้เรียนรู้ก่อนว่าจะทำให้ตนเองมีคุณค่าได้อย่างไร

3 : ไม่มีเงินจากธุรกิจใดๆที่หาได้โดยง่าย

4: การทำงาน ไม่มีงานไหนๆที่จะราบรื่นไปทั้งหมด ได้รับความคับข้องใจบ้างเป็นเรื่องธรรมดา

5: ไม่ได้รายได้ ก็ได้ความรู้ ไม่ได้ความรู้ ก็ได้ประสบการณ์ ไม่ได้ประสบการณ์ ก็ได้ความโชกโชน เมื่อสิ่งข้างต้นล้วนได้แล้ว ก็ไม่มีวันที่จะหาเงินไม่ได้

6 : มีเพียงการเปลี่ยนแปลงท่าทีของตนเองก่อน จึงจะสามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตให้สูงขึ้น มีเพียงการเปลี่ยนแปลงท่าทีของการทำงานก่อน จึงจะสามารถมีอาชีพที่สูงขึ้น

7 : สาเหตุที่ทำให้คนเราเลอะเลือนเวิ้งว้างมีเพียงอย่างเดียว----นั่นก็คือในอายุที่ควรดิ้นรนต่อสู้ กลับคิดมากไป ทำน้อยไป
------------------------------

ขอมอบคำสามคำไว้ให้ : ตั้งใจทำ
เธอจึงได้เข้าใจโดยฉับพลันว่า ไม่มีใครหรอกที่เกิดมาก็สามารถรับผิดชอบงานใหญ่ ล้วนต้องทำโดยเริ่มจากงานเล็กๆที่เรียบง่ายและธรรมดา วันนี้ตัวเธอติดฉลากให้กับตนเองอย่างไร อาจบางทีก็จะกำหนดได้ว่าวันพรุ่งนี้ตัวเธอจะได้รับมอบหมายให้ทำงานใหญ่ได้หรือไม่

ระดับความเอาใจใส่จะส่งผลกระทบต่อประสิทธิภาพของการทำงานโดยตรง บริษัทใดๆก็ตามล้วนอยากได้พนักงานที่ทำงานกระตือรือร้นและมีความรับผิดชอบในงานได้ด้วยตัว เอง

พนักงานที่ดีเด่นมักไม่ใช่คนที่เอาแต่รอให้คนอื่นมอบหมายงานให้ แต่เป็นคนที่ไปทำความเข้าใจด้วยตัวเองว่าควรทำอะไร หลังจากนั้นก็ทำงานนั้นให้ลุล่วงอย่างเต็มกำลัง
//////////////////////////////////////

Jack Ma เคยพูดไว้ว่า

คนสิบประเภทที่จะไม่ได้เงินเดือนสูง ยิ่งไม่คุ้มค่าที่จะอุ้มชู

หนึ่ง : คนที่คิดแต่อยากได้หยุดสัปดาห์ละสองวัน

สอง : คนที่คิดแต่จะเข้างานเก้าโมงเช้าเลิกงานห้าโมงเย็น

สาม : คนที่คิดแต่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วย basic salary

สี่ : คนที่จิตใจไม่มีความมุ่งหมาย

ห้า : คนที่ไม่มีความคิดที่ก้าวไปข้างหน้าตามกาลเวลา

หก : คนที่ทำงานเฉื่อยชา

เจ็ด : คนที่เป็นคนความประพฤติไม่เที่ยงตรง

แปด : คนที่ไม่กล้ารับผิดชอบ

เก้า : คนที่มักคิดว่าตนเองมีค่าสูงเกินเกินไป

สิบ : คนที่มักตำหนิว่าบริษัทไม่ดีพอ

///////////////////////////////////////////

ผู้ที่ก่อตั้งบริษัท Huawei กล่าวว่า : มีคนมากมายที่ถามผมว่า มาทำงานที่บริษัทมีหยุดอาทิตย์ละสองวันหรือไม่? จำเป็นต้องทำงานล่วงเวลาไหม?

ฉันยิ้มๆไม่ตอบ และเชิญพวกเขาให้ออกจากบริษัทอย่างสุภาพ

อยากสบาย ยังจะออกมาทำงานทำไม?

นอนขลุกอยู่แต่ที่บ้านก็ไม่ใช่ได้หยุดทั้งเจ็ดวันแล้วหรือ?

คนเรานั้น ถ้าไม่ถือโอกาสขยันตอนอายุยังน้อย ความหนุ่มสาวของเธอจะมีประโยชน์อะไร?

กล่าวกันว่าวัยหนุ่มสาวก็คือต้นทุน สิ่งที่ฉันอยากจะเพิ่มเติมก็คือ มีเพียงการต่อสู้บากบั่น ต้นทุนของเธอจึงจะมีคุณค่า มีเพียงการดิ้นรนต่อสู้ ความหนุ่มสาวของเธอจึงจะควรค่าแก่การเชิดชู

พอเอ่ยปากก็พูดว่าลำบาก ความเจริญก้าวหน้าก็ออกห่างเธอแล้ว

พอทำออกไปก็คิดถึงแต่ผลตอบแทน โอกาสก็ออกห่างเธอแล้ว

พอทำงานก็คิดแต่ประโยชน์ส่วนตัว ผลเก็บเกี่ยวที่จะได้ก็ออกห่างเธอแล้ว

พอเริ่มต้นก็คิดแต่จะพูดถึงเงื่อนไข อนาคตความก้าวหน้าก็ออกห่างเธอแล้ว

พอร่วมมือทำงานกันก็คิดแต่ว่าตนเองจะไม่เสียเปรียบได้อย่างไร ความสำเร็จของธุรกิจก็ออกห่างเธอแล้ว

เรื่องเล่านี้อ่านไว้สอนตัวเรา หรือลูกหลาน นะครับ

#ไม่ทราบเครดิต